درد و دل کاغذی من

I fight for a love

Knowing it can’t be won

Sent from a light above

Child of our golden Sun

I reach for hands

Knowing they can’t be held

Cursed by words I can’t tell

Broken under your spell

And like a rose

Tuing in to thos

My love was taken

Back to the light above

What can I do, my love

Child of our Golden Sun

A beating drum

Searches on for your song

Echoes will carry on

Wondering where you’ve gone

Is that your voice

Caught in the mountain air

Leading me to nowhere

Drifting in silent prayer

درد و دل کاغذی من...

خانه ات را باد بردتو هنوزم نگرانِ وزشِ باد، در موی منی ؟مسخِ افیونیِ افسانه ی اصحابِ کدامین غاری ؟در کدامین خوابی ؟خواب در چشمِ تو ویرانیِ صد طایفه است...تشتِ رسواییِ دزدانِ امارت افتادتو نگهدار ، هنوزم دو سرِ شالِ مراپشتِ این پرده ی پوسیده ، تو در خوابی و منبا همین زلفکِ ممنوعه ی خودنردبانی به بلندای سحر میبافمتا برآرم خورشیدو تو در خوابی و آباز سرت می گذردو ندیدی هرگزتوی جنگل ، کاج راشب به شب ، جای سپیدار زدندو نبودند پلنگان، وقتی که دماوندِ اساطیری رااز کمر، دار زدندو به هر دانه برنجی که به رنجبر سرِ سفره ی ما آمده بودتوی شالیزارانآهن و آجر و دیوار زدندو تو در خوابی و آبتشنه ی هامون شدخونِ زاینده برید و نفس های شبِ شرجیِ هورزیر گِل ، مدفون شدخانه ات را باد بردتشتِ رسوایی و غارت افتادتو نگهدار به چنگت ، شبِ گیسوی مرا تا مبادا شبِ قحطی زده ی سفره ی مامشتِ خالی ترا باز کند تا مبادا که ببینند همه خوی تراموی مرامن حجابمنه حجابِ تنِ آزاده ی خود من حجابِ تنِ یغما زده و خوابِ توام پشتِ این پرده ی پوسیده تو در خوابی و منبا همین زلفکِ ممنوعه ی خودنردبانی به بلندای سحر میبافم تا برآرم خورشیدایران من تسلیت درد و دل کاغذی من...

همه جای ایران سرای غم است... درد و دل کاغذی من...